Ik hou van de vlier. De vlier ruikt lekker, groeit snel, is mooi, lekker en zeer geneeskrachtig.

De vlier stekt goed, zelfs het uitgeknipte hout wat al een maand onbeschermd op de grond ligt, loopt uit. De vlier is ook erg eigenzinnig. Ik heb haar weleens gekocht en op haar plek gezet. Vond ze niet leuk. Ze bleef niet. Ik kocht haar nog een keer en wederom zei ze "toedeloe".  Er staan op mijn erf meerdere vlieren.  En echt, precies op de plek waarvan je denkt: daar is over nagedacht. Nou, mooi niet, de vlier bepaald zelf wel waar ze wil wonen. De vogels, of de wind, of wie dan ook, organiseerde op meerdere leuke hoekjes, dat exact dáár de vlier moest komen. "Excellent," zou Hugh Grant zeggen. Ja, die man uit Bridget's Diary. Ik ben van die leeftijd.

De vlier gaat leuk in de pannekoeken, het is altijd weer een hit met lesdagen. En de vlier verdrijft virussen als griep. Mooi toch.

Mijn buurman is op leeftijd. Wij vinden elkaar in het kweken van planten. We doen ieder ons eigen ding. Hij op de ouderwetse manier en kunstmest, en ik doe t biologisch met geploeter.

Hij kreeg een nieuwe heup. We gingen op ziekenbezoek, ja, ook mijn man heeft wat met hem. Uiteraard ging t direct over vogels en planten. Vogels vind ik leuk (onlangs zaten er juveniele zeearenden op de bakverlichting), maar van planten ga ik echt aan. De vlier kwam over de tafel. Hij vertelde dat voor hem de vlier alleen maar leuk is vanwege het buigzame hout. Hij maakte er boetnaalden van. Naalden van hout, die gebruikt werden  om netten te maken. Scheepsnetten. Ik denk overigens dat mijn buurman andere dingen deed met de netten. Van die dingen waar je niet over praat. 

Ik vind ze mooi, deze naalden. Ze zijn uitermate flexibel. Ik vroeg nog of wilg hier ook geschikt voor was. Nee, dat werd op den duur hard. Kansloos.

De donkere naald werd aangeschaft en de lichtere maakte mijn buurman, van de vlier.

Een ode aan mijn buurman. Aan de vlier, die naast geneeskrachtig, ook op deze wijze ingezet kon worden. 

Het is ijskoud, de grond is bevroren, waterleidingen zitten dicht, maar het is wel droog.   Helaas is de kou voor een aantal paarden funest en krijgen ze veel pijn in hun voeten. 

• Loopt jouw paard nu heel gevoelig?
• is de grond bevroren?
• loopt je paard op eieren of zelfs kreupel? Lees dan verder.

Winterbevangenheid is geen traditionele hoefbevangenheid. Bij laminitis is sprake van onstekingen. Dat is bij winterbevangenheid, of winterhoevenpijn, niet het geval. Ontstekingsremmers hoef je dan ook niet te geven. De doorbloeding is verslechterd bij winterbevangenheid. Door de kou probeert het lichaam zich te beschermen en de bloedvaten te vernauwen, om juist de organen van het laatste restje warme bloed te kunnen voorzien. Door cortisol, het stresshormoon,  wordt dit effect versterkt. De bloedvaten zitten bijna op slot en stromen slecht. 

Cortisol wordt aangemaakt bij stress. En bij pijn heb je stress. Het is dus heel belangrijk dat je uit de vicieuze cirkel komt.

Wat kun je zelf doen? 

• zorg voor voldoende eten en  drinken
• houdt je paard warm met een deken, en evt. gevoerde transportbeschermers
• geef je paard zachte hoefschoenen
• zorg voor een gladde, liefst zachte ondergrond.
• probeer rustig met schoenen aan te bewegen om de bloedsomloop aan te krijgen
• zachte massages kunnen ook heilzaam zijn
• probeer de stressfactoren te ontdekken en te elimineren

Kruiden kunnen enorm waardevol  zijn bij winterbevangenheid.  Wil je advies hierin, dan kunnen we een telefonisch consult doen, want ik snap goed dat je geen 2 weken wilt wachten voordat ik er ben.  

Van blad kun je heel mooi bladcompost maken, een soort zwart goud.

Wat doe je met bladcompost?

*Het is een grondverbeteraar

*Je kunt er heel goed mee mulchen

*Het brengt voeding in je grond

Wat heb je nodig?

*Blad, bij voorkeur gemengd blad

*Iets om het in te doen, bijvoorbeeld een rol kippengaas wat je om 4 palen heen wikkelt

Hoe maak je dit?

*Je verzamelt blad. Wat ik makkelijk vind, is tijdens het uitmesten/opruimen steeds een flinke schep blad in mijn bladkorf doen. Ik zoek dan steeds andere bladeren op, zodat het lekker gemengd is.

*Je zorgt dat je blad nat is, door er bijvoorbeeld een gieter overheen te gooien of te verzamelen als het nat is.

*Het blad druk je stevig aan. Echt, er kan meer in dan je dacht!

*Laat het een jaar staan

Na een jaar heb je mooie bladcompost waar nog een beetje blad in zit. Voor het mulchen is dit niet erg. Wil je het als potgrond gebruiken, dan kun je het zeven of nog een winter laten liggen.

Ik heb allerlei manieren uitgeprobeerd om goede bladcompost te maken. Wat voor mij goed werkt, en al het andere eigenlijk niet (vuilniszakken, jute zakken) is een gaaskorf gebruiken en die buiten laten staan. Niet in de volle zon en af en toe beregenen in de zomer.

Eik, walnoot, tamme kastanje zijn hardere en zuurdere bladeren. Ze verteren wel, maar niet binnen 1 jaar.

Ik heb nu jonge, nieuw gekochte kruidenplantjes een dikke mulchlaag gegeven. Zo zijn ze beter beschermd tegen felle regen en vorst. In het voorjaar hark ik het bladcompost wat gladder rondom de kruiden en is de bodem lokaal verbetert.

Hier heb ik het om de wijnruit heen gedaan, wat overigens geen paardenplant is. Deze staat in de grote mensen kruiden tuin.

Tree hay, oftewel takkenhooi. Takken die je in de zomer oogst met het blad eraan. Takken die je droogt en later in t jaar geeft. De takken zijn dan op hun hoogtepunt en bevatten veel mineralen.

Jarenlang was ik erdoor gefascineerd en wilde een soort bos aanleggen om dat te kunnen maken. Maar zo  eenvoudig is het niet. Het drogen en opslaan van takken met blad, is andere koek dan hooi bouwen. En voordat bomen oogstbaar zijn, ben je ook  alweer een jaartje of wat, verder.

Ondertussen groeit mijn imperium en kan en durf ik met alle respect voor mens en dier, nu te oogsten voor de winter. Er werd een zoldertje opgeruimd en voorzien van waslijnen, die te dun bleken. Er kwamen nieuwe waslijnen. En vandaag kwam er nieuwe oogst.

Het is momenteel behoorlijk buffelen om alle kruiden, maar ook groentes goed te kunnen oogsten en verwerken. Ja, ik weet het, het is een luxe probleem. Een probleem wat ik zelf gecreeerd heb, en wat me ongelofelijk blij, maar ook nederig maakt.

Treehay is een geweldige aanvulling op je paarden/geiten/schapen/ezelmenu. Ruwvoer, maar wel met behoud van de voedingsstoffen die je in de zomer hebt geoogst.

.

Goudsbloem

Met haar maakte ik goed kennis toen ik in een oud boekje zag dat je hier tinctuur van kon maken en dat dit helend was voor ontstoken tandvlees. Mijn moeder kreeg jaren terug kanker en had hier erg last van. Ze mocht spoelen met dit loeisterke spul, want van verdunnen had ik nog niet gehoord. Haar ontstekingen verdwenen weer, en andere kwalen kwamen ervoor in de plaats.

Ik maakte zalf van haar en zo ontstond de Polderheks. Ik had ondertussen zoveel kruiden op olie staan, dat ik van gekkigheid niet meer wist wat ik ermee moest. De goudsbloemzalf, zeker die met propolis, verhuisde heel, heel heel erg veel naar andere adressen. Ze is zo fijn voor wonden, en wanneer er hormoonzalf is voorgeschreven.

Dit prachtige kruid moest dan ook een grote rol in zowel de EHBO voor kruiden als de Jaaropleiding kruiden voor paarden, krijgen.  Dat heeft ze dan ook gekregen!

De bloemen kun je ook drogen om aan paarden te geven. Het helpt bij gedoe aan de maag en darmen. Daar is ze in staat om de slechte bacterieen te elimineren.

Er gaan verhalen rond over welke kleur bloem en het bloemhartje nou de beste zijn. Voor mij voelt het donkere hart het beste. Kleurvarianten als de gele, zijn gekweekte nepzusjes, en leveren altijd in op de geneeskrachtige werking. Je kunt ze prima gebruiken, maar de oranje is de oorspronkelijke.

Ze is heel makkelijk te zaaien, ook nu nog. Ze is zo sterk, dat ze in de winter nog tot bloei kan komen.

 

3 kleurig viooltje

"Dit is vast je lievelingsbloem", werd me gezegd. Je vertelt er zo gepassioneerd over.

Het viooltje is wel speciaal,ik hou wel van de felle kleuren.  Wie mij wat langer kent, weet dat ik een enorme voorliefde voor de kleur paars heb. Geel is een kleur die mij niet raakt, behalve in de combinatie van natuurlijke tinten met paars erbij.

Hoe kwetsbaar en krachtig tegelijk is dit fraaie bloempje.

Als je goed kijkt naar haar groeiwijze, dan zie je een dun, maar waanzinnig stevig steeltje waarop trots de kleuren wit, geel en paars bovenuit torenen. Dit dunne steeltje kan veel aan, ze verdraagt het staartje van het winterse weer met ferve.

Ook is ze enorm eigenwijs. Ze doet precies waar ze zelf zin in heeft.Ze groeit waar zij het nodig vindt. Bij mij zaait ze zich niet spontaan uit. Dit jaar lukt het misschien wel, ik heb haar op de zanderige heuvel geplaatst.

Dat kleine en kwetsbare bloemetje past bij introverte ponies. Ponies die best stoer zijn, maar ook wat onzeker zijn. Mijn appaloosaatje en stoere zwarte Merens eten er erg graag van. Zij zijn èchte kuddedieren, en werken samen. Ze zijn als ze alleen zijn, niet zo stoer. Van binnen een klein hartje en van buiten heel stoer. Een zacht kruidje voor de huid. Het werd vroeger vaak ingezet bij kindjes met eczeem.

het 3 kleurig viooltje schrijf ik dan ook vaak voor bij rustige type paarden die huidklachten hebben.

Haar inhoudsstoffen zorgen ervoor dat urinezuur wordt afgedreven, licht pijnstillend werkt, bloedzuiverend en ontstekingsremmend werkt.

Ze is relatief makkelijk in een potje te zaaien.

De paardenbloem laat zich veelvuldig zien!

Gelukkig maar, ze is enorm helend voor onze paarden. De diepe wortel zit stevig verankerd in de grond, het is soms lastig om de wortel er in zijn geheel uit te krijgen.

Momenteel bloeit ze uitbundig, een feest om naar te kijken! Ze wordt veel geplukt. Dat is fijn. Wat de Polderheks minder fijn vind, is dat heel veel bloemen geplukt worden om te drogen. Lieve mensen, dat wordt niets, alles veranderd in pluis!  Zo heeft niemand er wat aan.

Als je paardenbloemen wilt drogen, dan droog je de blaadjes, of in het najaar de wortel.

Op plekken waar veel paardenbloemen staan, is het prima om de bladeren te plukken, of met een onkruidsteker de wortel eruit steken. Even goed afspoelen en aan je paard geven.

Sommige paarden willen alleen de blaadjes hebben. Op een stagedag stak ik een paardenbloem uit en het paard tufte de blaadjes eruit en at de bittere wortel helemaal op. Prachtig om te zien! Dat had ik niet verwacht! We denken al snel dat de malse blaadjes een lekkernij zijn. Dieren zijn heel goed in staat om de kruiden tot zich te nemen die ze nodig hebben.

De wortel is in staat om diep te komen. Ze bevat inuline, een stof die verzorgend is voor de darmen. De bittere stof helpt de lever te reinigen.

Naast reinigende eigenschappen, is de paardenbloem zeer mineraliserend. De mineralen zitten in de blaadjes verstopt.

Het is dan ook geen wonder dat de Polderheks op consult geregeld vraagt of er een onkruidsteker in de buurt is!

De paardenbloem is een graag gezien kruid door mij. Ik heb haar echt op waarde weten te schatten. Ik vond haar boers, te fel, en te algemeen. En hier is helemaal niets mis mee.